Het begin

Met enig verlangen kijk ik terug naar hoe het ooit is begonnen. Ik heb het dan over de intrede van Facebook van Mark Zuckerberg. Een nieuw fenomeen dat zou uitgroeien tot iets dat zijn weerga niet kent. Een tool waarmee we gratis berichten kunnen versturen, foto’s kunnen posten, en video’s delen. En… vooral het “LIKEN” of “GELIKED” worden van je berichten gaf je een kick. Sociaalmedia in optima forma! En zoals verwacht steeg het ledenaantal in een hoog tempo. Het leek wel dat je er niet meer bij hoorde als je geen Facebook-account had.

En het bleef dan ook niet lang uit dat je van alle kanten uitgenodigd werd om “vrienden” te worden van ver vergeten vrienden, lang geleden ex-collega’s en of verre familieleden die al jaren buitenschot waren beland. Hoe leuk allemaal!
We bedachten thema’s, gaven elkaar kleine doorgeef opdrachtjes en we deden aan “challenge for charity” (een emmer ijswater over je hoofd plenzen voor de camera en delen) Eén groot Feestboek!
Uiteraard kon de commercie niet achterblijven en overspoelde je met productgegevens. Dat is natuurlijk hoogst irritant maar dat is de tol die we moesten betalen voor de gratis service van Facebook. Inmiddels is Facebook ingeburgerd bij jong en oud en hebben we een respectabele “vriendenlijst” opgebouwd.

Evaluatie

We zijn nu geruim een aantal jaren verder en Facebook is uitgegroeid tot een enorm belangrijk communicatiemiddel. Alles delen we tegenwoordig via Facebook. De vakantiekiekjes nemen weliswaar in aantal af terwijl de wat serieuze boodschappen nadrukkelijker naar voren worden geduwd en waarom ook niet. Het is “Big Business” geworden. Je moet je laten zien en horen!

Echter krijg ik wel het gevoel dat Facebook een beetje overbevolkt begint te raken. Het wordt dringen als je jouw boodschap aan je “vrienden” wilt overbrengen. En omdat alles via Facebook, of het nu gaat om je vakantiekiekjes, je selfies, lieve woordjes, een goed bedoeld advies of een verpakte sneer gaat. Facebook is en blijft “the place to be.”

Liefst meerdere keren per dag. In zekere zin denk ik wel dat we zo langzamerhand aan het doorslaan zijn. Als je regelmatig dezelfde berichten schrijft is dat voor mij een vorm van aandacht vragen en roept irritatie op. Bovendien wordt het steeds ongeloofwaardiger. Ordinair kan het worden als ik lees dat twee mensen, vaak exen, hun “meningsverschil” via Facebook uitvechten. Smakelijke kost zou je denken maar niets is minder waar. Het is een trieste constatering. Toch jammer dat ooit het fijne Feestboek langzamerhand en inhoudelijk verandert in Fakebook.

Gerard