Reunie Wedstrijd

Verslag

Eindelijk was het dan zover. Na acht jaar onderbreking zou de hereniging van de visvrienden een feit worden!

18 juni was de dag van de reünie. Jan was gevraagd om een mooi plekje uit te zoeken ergens aan de Linge. Paar dagen later “appte” Jan veel belovende foto’s naar de GroepsApp. Mooi eindelijk beweging in en de reünie en was nu echt aanstaande dat zal eindigen in een hilarisch gelach.

Onderweg naar de afgesproken plek voelde ik wat twijfels opborrelen. Zou het net zo leuk worden dan in “the good old day’s?” Doen we er eigenlijk wel goed aan? Mmm beetje laat om daar nu twijfels over te hebben. Ik probeerde ze uit mijn hoofd te zetten en zette koers richting Geldermalsen.

Ron was al vroeg ter plaatse,  enthousiast zwaaiende hij bij mijn aankomst. “Joehoe hier ben ik…” Ik was blij onze prettig gestoorde Ron in levende lijve weer te zien? Ik begroete hem met een dikke zoen op zijn wang die hij met een brede glimlach in ontvangst nam.

Niet veel later arriveerde Benno. Ik zag een gedistingeerde man met een grijs baardje behoedzaam uit zijn bolide stappen. Alle voorbedachte twijfels waren inmiddels voorgoed uit mijn hoofd verdwenen Het voelde weer goed. We waren nu bijna compleet. Gekke is wel, doordat je elkaar zo lang niet gezien hebt, elkaar vaak minder te vertellen hebt dan als je elkaar iedere dag ziet… Hoe begin je het gesprek, waar ga je het over hebben..

Met Ron in de buurt ben je verzekerd dat het gesprek opgang blijft. Meestal vindt hij wel een manier om het ijs te breken in de trant van: “ Zo mannen, nog geneukt de laatste tijd?”

Loten

Het was nu nog wachten op Jan maar die had al aangekondigd een half uurtje later te komen.
Om iedere minuut te benutten begonnen we alvast aan de wedstrijd. Ron maakte snel wat lootjes Just like in the old days. Ik trok als eerste nr. 3, Benno nr. 2, Ron nr. 4, bleef nr. 1 voor Jan over.

Pech

We besloten onze spullen naar de waterkant te brengen en maar niet te wachten op Jan. Ron is meestal de snelste maar had nu toch iets meer tijd nodig voordat hij gesetteld was. Benno is over het algemeen redelijk snel klaar. Ik was klaar voor de kick off maar het “noodlot” sloeg toe. De handel van mijn werpmolen raakte los door een losgelopen boutje… dat heb ik weer.. Zoekend in het hoge gras naar een klein boutje was een onmogelijke missie. Een flinke streep door de rekening. Dat begint al lekker zeg…

Jan was inmiddels gearriveerd en werd ruim begroet. Weliswaar met een aantal verwijten waarom hij zo laat was, maar dat is normaal bij de club. “We” waren nu compleet!
Jan die er nog altijd goed uitziet en geen grammetje in acht jaar aangekomen is genoot zichtbaar van alle aandacht. Snel werd Jan op de hoogte gebracht over de actuele situatie van het afgelopen half uur en met name mijn werpmolen geklungel aan de waterkant. Ja er is niets leuker dan grote Geer op zijn bek zien gaan!

De wedstrijd

Opvallend was de keuze van Benno die ondanks de harde wind de vaste hengel verkoos boven zijn Feeder werphengel. Jan en Ron kozen logischer wijzen voor de werphengel.
Dat zou ik ook graag gedaan willen hebben, maar ja… ik had geen keus meer en was veroordeeld om de vaste hengel te hanteren, ik zal er verder niet meer over zeuren.

De wedstrijd vorderde gestaag. Benno ving regelmatige van die hele kleine visjes en had zijn hoop gevestigd om zo de wedstrijd te kunnen winnen. Ik bleef het onbegrijpelijk vinden en verweet hem van weinig raffinement. Maar dat wuifde hij laconiek weg, “Vang jij eerst zelf maar eens vis lapoor” lachte hij met enig venijn. Dan zie je maar weer, je bent net zo goed als je laatste wedstrijd, goed bedoelde adviezen worden in de wind geslagen.

kunst en vliegwerk

Een kreet van geluk doorbrak de stilte en ik zag uit mijn rechter ooghoek een kromgebogen hengel dat verried dat Ron een flinke vis aan de haak had geslagen. Triomfantelijk en met enig kunst en vliegwerk legde hij de mooie brasem op de kant. De vis tikte met zijn staart de 19 punten aan op de vislat. Een kreet van vreugde gevolgd door iets wat op een dansje leek, leerde dat Ron gedemarreerd was en op kop lag! Benno kon aan de bak! Zou hij nu wel van tactiek veranderen?

En wat kon ik doen? Het viel helemaal stil, totaal geen beet gezien wat ik ook deed, vis bleef uit en dat bracht weer grote hilariteit van de overige heren. Jan bleef stoïcijns vooruit kijken er was nog tijd genoeg… en dat bleek. Het antwoord kwam van Jan die een mooie voorn wist te verschalken van ongeveer een punt of 10 a 13. Maar vond het niet nodig om de vis te meten en bij gebrek aan een leefnet werd te vis terug gezet in het water.

Benno keek zelfverzekerd en wist dat hij voor Jan niks te vrezen had omdat hij al zeker 15 visjes in zijn net had liggen. Dus de te kloppen man was Ron en daar had Benno nog niet voldoende vis voor.

Maar Benno veranderde zijn tactiek niet en bleef zijn geluk zoeken op de kleine visjes en niet geheel zonder succes… gestaag bleef hij visjes vangen en naderde de twintig!

Spannend

Het was nu Ron die zich zorgen begon te maken. Oei, oei het werd nog zowaar spannend.
Ron die in de afgelopen twintig jaar zelden wist te winnen werd nerveus.

Voor mezelf zag ik de bui al hangen. Het gaat het dit keer niet worden ondanks ik er toch alles aan deed om met de vaste stok toch een grote brasem te vangen. Ik had tenslotte een reputatie hoog te houden. Iedere keer als ik me hengel ophaalde keken bezorgde blikken mijn kant op of ik dan toch nog in de slotfase een dikke plat zou vangen..

Om vijf over tien bliezen we de wedstrijd af en bleef het spannend wie er zou gaan winnen.
Ik had al ingepakt omdat de temperatuur te koud was geworden om dit zonder jas vol te houden. Het ging dus tussen Ron en Benno omdat Jan ook niks meer had bij gevangen. Geschat werd dat Benno zo’n 25 visjes in zijn leefnet moet hebben en van Ron wisten we dat hij 20 punten in de pocket had. Eerst ruimen we alles op en dan gaan we meten.. Benno was nog de enige met zijn leefnet in het water die nu dan eindelijk zou gaan onthullen wat hij gevangen had…

Vangsten bekijken

Zijn net werd getild uit het water… meestal gaat dat gepaard met een hoop gespartel van de vissen die dan aan het wateroppervlak verschijnen maar vreemd genoeg bleef het stil.

Grote hilariteit

Benno trok zijn net nog verder omhoog en nog verder… totdat de bodem inzicht kwam en wat zagen we?
We zagen vijf kleine visjes liggen op de bodem van zijn leefnet. Ze waren nog te klein om te spartelen.

Waar zijn in hemelsnaam de overige visjes gebleven? We keken elkaar aan en barsten in lachen uit en lieten Benno vol ongeloof met zijn handen nog in de lucht achter.

Gierend rolde wij in het gras van het lachen. Schuddebuikend. Wat een giller.
Ik denk dat mensen in verre omtrek ons gehoord moeten hebben. Later bleek dat twee gaten, ter grote van een twee euro muntstuk, voldoende was om de vis te laten ontsnappen.

Nadat we ingepakt hadden en nog wat gepraat over aankomende vakantie en de thuis-situatie, kinderen e.d. reden we om circa halfelf Geldermalsen uit en keerde we huiswaarts.

Dit was de allerlaatste wedstrijd

Nee, een vervolg komt er niet meer. Het was een eenmalige reünie waarvan we nooit zullen weten wie die wedstrijd gewonnen heeft en dat is misschien maar beter ook. Maar het was weer heel even ouderwets…