2e Wedstrijd

Het verslag.
Het was alweer vier jaar geleden dat we er gevist hadden. Sommigen vinden hét walhalla, anderen hebben er daar gewoon een hekel aan. Als je de kranten mag geloven, wordt daar wel 30 tot 40 kilo per wedstrijd gevangen. Ik heb het over de Vecht. Dit water stond weer op onze agenda.De laatste keer dat we er visten, was er een zeer close finish tussen Gerard en Benno. Eens kijken wat de Vecht ons nu weer zou brengen.

De stek

Met het lotings-systeem van Ron mag de laatste man van de ranglijst het eerste bepalen, waar hij wil zitten. Zoals iedereen weet, was ik de vorige keer laatste geworden. Daarom koos ik deze keer de mooiste plek, temeer omdat ik daar ook flink geoefend had. Dat hadden jullie niet gedacht, hè (lol)

Benno zat een heel eind links van mij en Ron zat op de kop, daar niet zover vandaan. Jan was iets later gekomen en moest dus genoegen nemen met de rechter kop. Een kopplaats dat wel, maar een veld met lelieblad belette hem hinderlijk, dat hij daar vrijuit kon vissen. Maar goed, hij had die stek zelf uitgekozen en had dan maar wat verderop moeten gaan zitten.

Omdat we behoorlijk ver uit elkaar zaten, konden we elkaar moeilijk zien. Op zich heeft dat wel iets, dat je niet kunt zien wat je opponenten vangen, maar aan de andere kant mis je toch wel het geouwehoer. Een kwartier te laat begon de wedstrijd

Na enige tijd ving Ron de eerste van de wedstrijd! Ikzelf had na drie kwartier nog totaal geen beet gehad. Jan zag en hoorde je helemaal niet, was volledig opgeslokt door z’n visstek. Alleen z’n Golf zag je nog net in de verte staan. Benno beproefde zijn geluk op de vaste stok, kortbij de kant. Een gokje misschien?

Om circa 18:30 werden we getrakteerd op loslopend wild: de avondvierdaagse! Honderden schreeuwende kinderen passeerden en riepen voortdurend: ‘Al wat gevangen meneer?’ In het begin vond ik die aandacht wel leuk en antwoordde geregeld: ‘Nee hoor, ze willen vandaag niet.’ Alleen na 681 keer deze zin herhaalt, begon het me stierlijk te vervelen en antwoordde ik natuurlijk nauwelijks meer.

De vele nieuwsgierige aagjes liepen ook steeds belemmerend om me heen. En waar ik al zo bang voor was, gebeurde: Krrrrrak….. Ik kon me oren niet geloven. En? Ja hoor één van de kinderen stond bovenop de op mijn schepnet. ‘O Sorry meneer. Niks aan de hand hoor. Ik ga er maar weer eens vandoor.’ Nadat ik die kwajongen niet al te vriendelijk had toegesproken, kwam een leraar toegesneld om de zaak te sussen.

Nadat deze heksenketel verdwenen was, kwam Benno even bij me buurten en was toevallig net getuige van m’n eerste platje. Eindelijk, na ruim vijf uur vissen m’n allereerste vis van dit seizoen! Een diepterecord!! Al snel volgde de tweede. Ineens had ik ze erop.

‘Zit daar Wittebol niet?’ Hoorde ik iemand zeggen. Ik keek om en zag een ouwe bekende toevallig langslopen. Direct knoopte hij een gesprek met me aan. Nu weet iedereen die “PICKT” (auteur RON) dat je uit de beurt van de picker

moet blijven, maar deze beste man was zich daar niet van bewust en om nu meteen al te zeggen dat hij daar beter niet kan gaan staan deed ik ook niet. Als ik nu beet krijg kan ik niet aanslaan dacht ik nog.

Op dat zelfde moment gebeurde het toch. M’n top werd met een grote ruk kromgetrokken. ‘Aan de kant Driver ik moet aanslaan.’ Gelukkig nog net op tijd. Een flinke brasem van minstens een kilo drilde ik moeiteloos m’n stuk getrapte schepnet in. Driver verdween weer en de pauze naderde. Zo’n tien minuten voor de rust kon ik m’n vierde vis bijtekenen.

Om 20:00 uur kondigde ik de pauze aan. Ik was tevreden. Gauw eens informeren hoe de andere het gedaan hebben. Toen ik arriveerde bij Ron zag ik net hoe hij een platje onthaakte. ‘Hé wat is dit’ riep ik naar Ron. ‘Het is acht uur geweest’ Geschokt keek hij op en zei: ‘sodemieter gauw op ik had hem al voor de pauze hoor’. Om niets aan het toeval over te laten werden de netten gelicht. Op Jan na had iedereen vis.

De biertjes werden verorberd en de praatjes werden gehouden. Om 20:13 hervatten we de wedstrijd. Jan probeerde z’n geluk op de vaste stok. Ik had goede moed en hoopte de draad weer snel op te pakken zodat ik de opgelopen schade van de eerste wedstrijd weer kon rechttrekken. Maar dat bleek edele hoop want ik was ze totaal kwijt.

Rrrrrrrrr. Ik hoorde een auto vlak achter mij tot stilstand komen. De handrem werd flink aangetrokken. Blijkbaar gaf de chauffeur aan dat hij wel een poosje zou willen blijven. Nieuwsgierig keek ik om en zag Evert Aalten uitstappen. Verrek, wat doe jij hier? Zei ik enigszins verbaasde blik ‘Ooh ik was hier in de buurt om paaiende karpers te fotograferen. En? Nog wat gevangen? Even moest ik weer aan die verschrikkelijke avondvierdaagse denken. ‘Ik heb er vier’ zei ik ‘waarvan één grote’.

Na een kort bezoek verdween Evert Aalten weer van toneel en gebeurde er niet veel meer in de tweede helft van de wedstrijd. Normaliter buurt ik nog wel eens bij m’n vismaten, maar deze keer kwam het er niet van vanwege de aandacht van de bezoekers. Het enige wat ik van de tweede helft nog kan zeggen, dat Benno en ikzelf er nog twee bij vingen. Jan pas na de pauze vis kon vangen en Ron ving helemaal niets meer. Om 22:00 eindigde de wedstrijd.

Wegen

Nadat de vis opgemeten was en door Ron genoteerd, bleek ik orde op zaken gesteld te hebben. Met 92 punten werd ik dik eerste. De strijd is weer open. Na nog wat nagekaart te hebben, taaiden we uiteindelijk om circa 22:45 af naar huis.

 Tot slot

Pas om 23:30 kwam ik na vele omwegen thuis. De drukte op de A2 heeft mij daartoe genoodzaakt. Met een overwinningsgevoel stapte ik naar huis. In de tuin stond m’n buurman me al op te wachten en sprak de wijze woorden: ‘En? Nog wat gevangen..?’

Gerard Wittebol